Swoboda publikacji pociągnęła za sobą wiele doniosłych przemian, także te, których nie widać już (a może raczej: jeszcze) gołym okiem. Przede wszystkim sztuka, wcześniej zawłaszczona przez wielkie wytwórnie płytowych czy filmowe, skostniałe zazwyczaj galerie i wydawnictwa, została z powrotem oddana samym artystom. Dziś mają oni znacznie większy wpływ na całokształt swojej pracy, a zatem nie tylko na proces powstania ale i na późniejszą promocję. Na razie trudno mówić o całkowitym oderwaniu działalności artystycznej od mecenatu wielkich firm, ale niewątpliwie ich pozycja staje się coraz słabsza i zmuszone są chwytać coraz to nowszych sposobów na zachowanie swoich wpływów, czego wyrazem są np. próby zmiany europejskiego prawa autorskiego, polegające przede wszystkim na rozszerzeniu czasowego obowiązywania tych praw. Oczywiście nie wszystkie korporacje starają się zanegować nowy porządek, część z nich, widząc nieuchronność pewnych procesów, stara się podążać za głównym nurtem tych przemian, licząc, zresztą zapewne słusznie, że tylko w ten sposób uda im się zachować pozycję. Trudno jednak będzie zastopować jednak ten proces emancypacji sztuki. Artysta, zyskując możliwość bezpośredniego dotarcia do odbiorcy, nie potrzebując już przerośniętej ponad wszelką miarę machiny korporacyjnej, jeszcze kilka lat temu jakże pomocnej w promocji i dystrybucji, ale dziś już zbyt ociężałej i nieudolnej, może sam decydować o kierunku swojej działalności.